 |
|
|||||
Pełny tytuł książki to: Śmiech na trudne czasy. Humor i satyra niezależna w stanie wojennym i w latach następnych (13 XII 1981 - 31 XII 1989). Publikacja zawiera 836 ilustracji (673 czarno-białych i 163 kolorowych). Stan wojenny doprowadził do najwyraźniejszego w historii PRL podziału na władzę i społeczeństwo. Zwolennicy „Solidarności” mówili często nie: „stan wojenny”, ale po prostu: „wojna”, słusznie konstatując, że agresywne i brutalne działania ekipy Jaruzelskiego wykluczają jakikolwiek autentyczny dialog ze społeczeństwem. (...) Możliwości solidarnościowego podziemia, popieranego przez większość Polaków, były skromne. Wykorzystywano je jednak w sposób niemal optymalny. Humor i satyrę działacze „Solidarności” stosowali w owej wojnie często. Powodem była duża skuteczność i łatwość użycia tych środków. Żart szybciej trafiał do ludzi niż długie wywody publicystyczne. Powszechność stosowania satyry wynikała ponadto z prymitywizmu zarówno sposobów działania, jak i propagandy ówczesnych władz. (...) Dla społeczeństwa kpina z władzy była rodzajem autoterapii psychicznej, bardzo potrzebnej w tamtych ponurych czasach. |
||||||